In drie stappen naar betere besluiten
Mensen vragen me vaak waar ik mijn ideeën vandaan haal. Ik geloof dat het ongeveer zo gaat:
Er zijn van die dingen die iedereen als normaal beschouwt, terwijl ze dat misschien helemaal niet zijn. Ik heb het met woorden als integratie, koopkracht, leerplicht, belasting, kans, achterstand, en misschien wel met elk begrip dat steeds maar weer opduikt in beleidsstukken. Er zijn altijd genoeg anderen die net als ik over zulke termen struikelen, maar ik neem graag de moeite om ze op te rapen en me de vraag te stellen: klopt dit wel? En wat als dat niet zo is?
Dan ga ik sprokkelen. Ik lees veel, maar haal ook inspiratie uit tv-programma’s, uit de ervaringen van mijn studenten, uit de geschiedenis en uit het buitenland. Ik kijk over grenzen en verzamel de ongebruikte restjes die beleidsmakers lieten liggen. Is iedereen die stopt met school gedoemd om te mislukken? Wat kan ik daar over vinden?
Uiteindelijk kom je pas verder als je probeert om de verzamelde materialen te gebruiken in een werkzaam en werkbaar instrument. Kwetsbare mensen hebben niets aan mooie praatjes, ze willen oplossingen. Daarvoor moet je kunnen knutselen. Je bedenkt praktische maatregelen en denkt na over de zwakke plekken daarvan. En dan verzin je iets beters, tot je voldoende zekerheid hebt om een eerste prototype te testen.
