Ter nagedachtenis aan mijn moeder, die vijf jaar geleden na een heel moeilijke periode overleed, schreef ik een boekje over hulpverlening aan mensen die de weg kwijt raken door psychische problemen. In Voorbij de grenzen van zelfredzaamheid onderzoek ik hoe je mensen zou kunnen helpen die een verstoord beeld van hun omgeving, hun innerlijk en hun toekomst hebben. Het boekje is bedoeld als een denkoefening voor iedereen die werkt met cliënten met aandoeningen als dementie, persoonlijkheidsstoornissen, eetstoornissen en verslaving. De cliënten uit deze groep zijn vaak niet voldoende in staat tot zelfregie, maar worden – met goede redenen – ook niet wilsonbekwaam verklaard. Naasten van deze cliënten maken zich vaak grote zorgen over de toekomst maar vinden te weinig gehoor bij hulpverleners die menen dat ingrijpen pas mag als het te laat is. Zowel in de fase van diagnose als in de hulpverlening wordt veel gebruik gemaakt van gesprekstechnieken. In dit boekje plaats ik daar kanttekeningen bij en daag ik hulpverleners uit om nieuwe benaderingswijzen te ontwikkelen.
